Οι καταστροφικές πυρκαγιές στη Ρωσία, οι πλημμύρες στο Πακιστάν, στην Ινδία, στην Κίνα, στην Κεντρική Ευρώπη, συνολικά τα έντονα φυσικά φαινόμενα σε όλο τον πλανήτη, που ορίζονται ως αποτέλεσμα της «κλιματικής αλλαγής», έχουν φουντώσει και πάλι τις συζητήσεις σε τεχνοκρατικούς κύκλους και ΜΜΕ που ανήκουν σε μεγαλοκαπιταλιστές για τα υποτιθέμενα μέτρα προστασίας του. Στις περισσότερες των συζητήσεων γίνεται λόγος για την «ανθρώπινη παρέμβαση που καταστρέφει τη φύση», αλλά κρύβεται η γενεσιουργός αιτία όλης αυτής της καταστροφικής εξέλιξης, δηλαδή η ανάπτυξη που αποσκοπεί στο καπιταλιστικό κέρδος, στην εμπορευματοποίηση της γης και όλων των φυσικών πόρων, όπως και το γιατί υπάρχει αδυναμία έγκαιρης αντιμετώπισής τους.
Οι υπαρκτοί και όλο αυξανόμενοι κίνδυνοι για το περιβάλλον, την υγεία των ανθρώπων (κυρίως των φτωχότερων) αναδεικνύουν περίτρανα τον ταξικό χαρακτήρα και το σάπισμα του σημερινού εκμεταλλευτικού συστήματος. Επιπρόσθετα γίνεται πλέον φανερό ότι τα ίδια τα μονοπώλια, οι πολυεθνικές, που ευθύνονται για την αφόρητη κατάσταση που βιώνει ο πλανήτης, βρίσκουν τώρα ευκαιρία να την αξιοποιούν ως ένα νέο πεδίο υπερκερδοφορίας με τη λεγόμενη «πράσινη ανάπτυξη». Αν «ξύσουμε» κάτω από τις υποκριτικές διακηρύξεις όλων των ιμπεριαλιστικών οργανισμών, του ΟΗΕ - με δεδομένο τον σημερινό αρνητικό για τα λαϊκά συμφέροντα συσχετισμό - και σε κάθε χώρα των αστικών κυβερνήσεων, περί «σεβασμού στο περιβάλλον», περί «βιώσιμης οικονομίας και ανάπτυξης» δε βρίσκεται τίποτε άλλο παρά το κυνήγι του κέρδους στον ενδοϊμπεριαλιστικό ανταγωνισμό.
Αυτός o σκληρός ανταγωνισμός των πιο ισχυρών ιμπεριαλιστικών κέντρων, των ΗΠΑ, της ΕΕ, της Ιαπωνίας, χωρών που αναπτύσσονται με ραγδαίους ρυθμούς, όπως η Ρωσία, η Βραζιλία, η Ινδία, η Κίνα κλπ., έχει φανεί όλα τα προηγούμενα χρόνια με τις διάφορες διασκέψεις - «συμφωνίες» στο όνομα των κλιματικών αλλαγών, από το Πρωτόκολλο του Κιότο για τον περιορισμό της εκπομπής ρύπων το 1997, ως τις Διασκέψεις του Μπαλί το 2007, του Πόζναν το 2008, της Κοπεγχάγης το 2009 και αναμένεται και στην επικείμενη Διάσκεψη το Δεκέμβρη στο Κανκούν του Μεξικού. Συμβιβασμοί μπορούν κάποιοι να υπάρξουν, αλλά ουσιαστική λύση όσο υπάρχει ιμπεριαλισμός δεν πρόκειται να υπάρξει. Η καπιταλιστική ανάπτυξη και η πραγματική προστασία του περιβάλλοντος στον πλανήτη είναι πράγματα ασύμβατα.
Η αταξική θεώρηση ότι «όλοι ευθυνόμαστε», ότι «το πρόβλημα είναι οικουμενικό» και σε τελική ανάλυση η επίκληση της ταξικής συνεργασίας για να βρεθεί λύση στο πρόβλημα, πρέπει να βρουν τα αυτιά των λαϊκών στρωμάτων κλειστά. Και στη χώρα μας οι δήθεν ευαίσθητοι και υποτιθέμενοι οικολόγοι αφθονούν (από το ΠΑΣΟΚ, τη ΝΔ και το ΛΑ.Ο.Σ., μέχρι τον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και τους «Πράσινους). Ολοι τους με τον έναν ή τον άλλον τρόπο (φυσικά υπάρχουν διαφορετικές τακτικές) στοχεύουν να συγκαλύπτουν την καπιταλιστική κερδοφορία και εκμετάλλευση. Το ΚΚΕ είναι ριζικά αντίθετο και αντιπαλεύει τη στρατηγική του κεφαλαίου, της ΕΕ, των άλλων ιμπεριαλιστικών οργανισμών για την κλιματική αλλαγή. Προτάσσει τη συνδυασμένη ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών, σύμφωνα με τον πλούτο που παράγεται στη χώρα μας, διεκδικώντας μέτρα προστασίας και στο σήμερα, χωρίς όμως αυταπάτες ότι και μπορεί αλλάξουν ριζικά τα πράγματα χωρίς ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων.
Του Δημήτρη Καραγιάννη από τη στήλη "Επωνύμως" του σημερινού ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου